Ο Πρίαμος ύστερα από 25 χρόνια σκληρής εργασίας και μια μεγάλη ερωτική απογοήτευση, βρέθηκε μπροστά σε ένα σημαντικό δίλημμα. Να << φάει >> το εφάπαξ στην Παραγουάη σε φίνο ακρογιάλι η να ανοίξει ένα ρεμπετάδικο και να συνεχίσει να δουλεύει άλλα 25 χρόνια; Φυσικά , διάλεξε το πρώτο !
Την ώρα όμως, που έφτιαχνε τα μπαγκάζια του ακούγοντας ραδιόφωνο, του ήρθε και νέα απογοήτευση μαθαίνοντας ότι η Παραγουάη δεν πιάνει θάλασσα. Τότε , θυμήθηκε τα λόγια του Πετρόπουλου: << οι απογοητευθέντες σώζουν την Οικουμένη>>.
Μέσα σε 25 δεύτερα , άδειασε τις βαλίτσες και φώναξε όλους τους ρεμπέτες του ντουνιά που τον αγαπούνε, για να τους ανακοινώσει την απόφαση του. Μάζεψε τα καλύτερα μπουζούκια, μπαγλαμάδες , κιθάρες, φωνάρες και ξεκίνησε. Παρακάλεσε τη μάνα του να αναλάβει την κουζίνα , γιατί καλό το ναξιώτικο τσίπουρο αλλά θέλει και τα παρελκόμενα, εκείνη του έριξε 25 καντήλια ανδριώτικα και, τελικά, τους μεζέδες ανέλαβαν δυο μάγισσες της πολίτικης κουζίνας.
Έτσι, ένα βράδυ , μάζεψε καμιά 25αρια φίλους , κι αυτοί μετά τους δικούς τους, κι αυτοί μετά τους δικούς τους, και έτσι κάπως το 25αρακι έγινε του Πριάμου και όλων εμάς….
